kwentong OFW – aysabaw.com

Chai

Mapapaso’ na ang visit visa ni Arlyn kaya pinatos na niya ang kontratang binigay ng G-Village. Sales Lady ang kaniyang magiging trabaho dito. 1800 Dirhams ang sweldo kada buwan, all-in na, napakaliit ng sweldong ito kung tutuusin pero wala ng ibang offer na dumating kaya pumirma na agad siya ng kontrata kaysa umuwi ng Pilipinas na walang napala, sayang naman lahat ng ginastos niya papunta ng Dubai.

Hindi niya malaman kung paano pagkakasyahin ang 1800 Dirhams kada buwan. 800 ang bedspace. 500 ang budget niya sa pagkain. At lahat ng tira ay pampadala niya sa mga magulang na wala ng trabaho at sa dalawang anak na hindi sinusuportahan ng ama nitong sumakabilang-bahay na.

Nakakatipid naman si Arlyn kahit paano sa pagkain dahil hindi maramot sa pagkain ang landlady niya. Madalas ay nakatiwangwang ang ulam sa lamesa at inaalok niya ito sa mga tenants niya. Madalas ay bigas na lang ang binibili ni Arlyn.

Wala siyang luho dahil wala siyang pangluho. Minsan kahit prutas ay nanghihinayang pa siya bumili lalo na kung paubos na ang budget niya at wala pang sweldo (at kung darating ba ito sa tamang oras).

Isang malamig na gabi ng Enero ay nagkayayaan sila Arlyn at mga katrabaho niya na mag-Chai* sa Mr. Chaat Cafe pagtapos ng shift nila. 1 Dirham lang naman kada tasa ng Chai kaya hindi naman masasabing luho ito.

Tingnan mo si Kabayan, wika ng katrabaho ni Arlyn na si Jessica habang ngumunguso ng bahagya at itinuturo ang babaeng nasa kabilang lamesa. May kasama itong Indiano at mukhang masaya silang nagkukwentuhan.

Tiningnan ni Arlyn ang babae at matapos ay binalik ang tingin kay Jessica.

Suki ‘yan dito sa Mr. Chaat. May jowa ‘yang matandang local** pero marami pa rin ‘yang sinasama dito. Paiba-iba.

Tumingin ulit si Arlyn sa babaeng ikinikwento ni Jessica.

Balita ko wala daw papeles ‘yan, takas sa dating amo. Di makauwi, di rin makakuha ng trabaho dahil walang passport. Nag-aantay na lang ng amnesty para makauwi.

Eh paano nabubuhay ‘yan? Tanong ni Arlyn.

Nilapit ni Jessica ang mukha niya sa kaharap at pabulong na sinabi, maraming patalim ‘yan na kinakapitan. Dito, kailangan alam mo kung kanino ka kakapit para mabuhay ka.

Napaisip si Arlyn.

Bago siya pumasok ng trabaho nung araw na iyon ay nakatanggap siya ng tawag mula sa nanay niya. Natanggal daw ang bubong nila dahil sa kararaan lang na bagyo at kailangan ng perang pampaayos nito. Hindi niya alam kung saan kukuha ng perang ipapadala dahil kalahatiaan pa lang ng buwan at sa katapusan pa siya sasahod.

Kinabukasan ay nagbalik si Arlyn sa Mr. Chaat pagtapos ng kaniyang shift pero hindi na si Jessica ang kasama niya kundi si Aziz na isa sa mga security guard na Pakistani sa G-Village na panay ang papansin sa kaniya. Naisip niyang, baka may mapala siya kahit papaano, kahit pampaayos lang ng bubong.

Umorder si Aziz ng Chai para sa kanilang dalawa. Nagkwentuhan sila. Kahit ngawit na ngawit na ang panga ni Arlyn sa pagngiti ng pilit at kahit dumudugo na ang tainga niya kakapakinig sa kwento ni Aziz at sa broken English nito ay nagtitiyaga pa rin siya, nag-aantay na may mapala bago matapos ang gabing iyon.

Napagod si Aziz sa kakakwento at napagod si Arlyn sa kakapakinig.

Let’s go, sabi ni Aziz.

Kinabahan si Arlyn. Parang hindi siya handa kapag biglang nagyaya si Aziz sa kung saan at parang hindi siya handa sa kung ano ang maaaring mangyari. Pero ano pa man ay kailangan niyang harapin ito para sa bubong nila. Kailangan niya ng pera.

Tumayo na sila sa kinauupuan at nagpaalamanan. Hindi siya niyaya ni Aziz sa kung saan man, kaya nagsimula ng maglakad si Arlyn pauwi. Nawala ang kaba ni Arlyn pero may kaunti siyang panghihinayang dahil sa posible sanang pera na maari niyang makuha kung saka-sakali. Ngunit nakakailang hakbang pa lang siya ay tinawag siya ni Aziz.

Lumingon siya. Kinakabahan muli. Baka nagbago ang isip ni Aziz at naisip na magyaya.

Arlyn, you owe me 1 Dirham for the Chai.

Bumunot ng barya si Arlyn sa bag niya at tumingin ng masama kay Aziz.

Mali ang patalim na nakapitan ko, bulong ni Arlyn sa sarili sabay tuluyan ng naglakad pauwi.

—

*Chai – tsaang may gatas

**Local – tawag sa mga mamamayan ng UAE

Isa itong maikling kwento hango sa buhay ng ilang kababayang nakadaupang palad ko sa Dubai. May mga parteng totoo, may parteng hindi.

Durog na Durog

Pagbrowse ko ng newsfeed kaninang umaga, nakita ko ang post ng highschool classmate ko. Nandun ang litrato ng bagong silang niyang anak at ang status na sa siyam na taon niyang pabalik balik ng Dubai, ngayon lang daw durog na durog ang puso niyang aalis dahil maiiwan niya ang anak niya.

Tuwing pinapakilala ko ang asawa ko sa mga friends and family, ang unang tanong ay kung ilang taon na kaming kasal at ang pangalawa naman ay kung may anak na daw ba kami. At pag sinabi kong wala pa, ang mga maririnig ko ay, mag-anak ka na bago pa magsara ‘yan, o kaya ay mag-anak ka na habang bata ka pa at masarap magkababy o kaya ay bigyan mo ng ng apo ang nanay mo.

Parang napakadali lang mag-anak at kung makapagcomment sila, akala mo, sila ang magluluwal ng bata at magpapagatas dito. Isipin ko pa lang yung pagdurusa ko pag masakit ang ngipin ko, paano na lang ang padurusa at sakit ng panganganak?

Isa pa, masakit na nga ang panganganak, mas masakit pa ang isipin na nagaabroad pa rin ako at baka madurog din ang puso ko kapag iniwan ko ang anak ko lalo na kung sanggol pa.

Marami tayong kababayan na iniiwan ang anak sa Pilipinas para mangibang bansa, wala naman akong kontra don. Pero masakit isipin na napakaraming magulang ang nadudurog ang puso, una dahil iiwan ang mga anak, pangalawa ay lumalaki ang mga anak na malayo ang loob sa kanila at minsan ay pasaway pa. Parang ang sarap magbasag ng plato pag yung pinaghirapan mong iluwal sa mundong ito at pakainin hanggang sa paglaki ay sasagut-sagutin ka lang at hindi man lang makapaghugas ng kanilang pinagkainan.

Ang bitter ko ba? Hinde naman. Ayoko lang ng mga bagay na nakakadurog ng puso.

Mundong hindi patas, maraming tanong at mga sagot at ang mga henyo sa social media

“She has been there for less than a month, and now she’s coming home in a coffin,” policy center president Susan Ople said in a statement. “We cannot just brush her death aside, as just another news report, or an added number in an endless string of welfare cases.” – Article here.

Siguro naman, kung matagal na kayong naliligaw sa aking blog, alam na alam niyo na siguro ang stand ko pagdating sa pagpapadala ng mga kababayan natin para maging kasambahay sa Gitnang Silangan lalong lalo na sa Saudi. Ilang beses na ako nagpost tungkol dito. Sa mga kababayang napapahamak, sa mga organisasyon sa Pinas na hinihimok pa ang mga Pinay na maging kasambahay sa ibang bansa at yung mga labor attache pa mismo na umaabuso sa mga kababayan nating humihingi ng tulong.

May nabalita na namang kababayan natin na dumating sa Riyadh nung 28 ng July, at wala pang isang buwan ay ginahasa ng amo, naconfine, at tuluyang binawian ng buhay nung atakihin sa puso matapos makita ang amo niya sa ospital. So obviously, matinde-tinde ang pang-aabusong ginawa sa ating kababayan.

Pagpapadala ng mga kababayan para maging DH sa Saudi

Kung ako ang tatanungin, kung ako lang naman, alam ko na wala akong karapatan dahil di naman ako opisyal ng gobyerno at hindi naman ako naging kasambahay, pero kung ako lang naman, tutol ako sa patuloy na pagpapadala ng mga Pinay para maging DH sa Saudi o sa gitnang silangan. Hindi naman na lingid sa ating kaalaman kung gaano na karami ang mga kasambahay na naabuso sa gitnang silangan.

Nagkakaroon ba ng hustisya yung mga Pinay na umuwi ng bangkay?

Sa gitnang silangan, pinoprotektahan nila yung mga Arabo lalo na sa Saudi. Hindi ko alam kung gaano karaming Pinay ng nabigyan ng hustisya at hindi nabaliktad. Parang masakit lang sa kalooban kung malalaman natin ang tunay na statistics nung mga nabigyan ng hustisya vs hindi nabigyan ng hustisya. Hulaan niyo na lang kung aling diyan sa dalawa ang may mas mataas na bilang.

Palitan daw ang mga tauhan sa Embahada

Solusyon ba talaga ito?

Walang kikitain ang ilang mga ahensya pag pinatigil ang pagpapadala ng mga DH sa Middle East kaya maraming hindi papabor sa ideyang ito.

Kasi sa processing pa lang ng papers at pagpapamedical at agency fees andami nang kumikita. Tututol ba sila sa pagpapadala ng mga kababayan natin? Pakelam pa nila kung anong mangyari sa mga kabayan natin eh kung bayad na sila sa mga agency fees?

Hindi Fair kung pipigilan natin ang mga kababayan na umalis para magkasambahay sa Gitnang Silangan. Bakit mga propesyonal lang ang papayagan mangibang bansa? Wala bang fair chance yung mga ibang kababayan natin para mangibang bansa? Eh kung ang kaya lang nila ay maging kasambahay, bakit hindi papayagan?

Kung yung mga propesyonal ngang kababaihan sa Gitnang Silangan nababastos pa habang naglalakad sa kalsada, paano pa kaya yung mga nakatira sa bahay ng mga amo nila? May ibang bansa pa namang pwede nilang puntahan. Baka pwede namang alisin na ang gitnang silangan, o kahit Saudi na lang sa listahan ng mga pagpapdalhan natin ng mga kababayan natin.

Marangal ang maging kasambahay

Marangal po talaga at taas noo ako sa mga kababayan nating kasambahay. Pero sana isipin din natin na hindi lang yun ang dapat iconsider dito, yung safety din nung tao.

One off Incident Lang Yan

Matatawag bang one off incident ang mga ganito? Marami daw kasing yumaman sa pagiging kasambahay. Marami naman talaga, yung mga nagkasambahay sa Europa, sa Canada at sa Amerika. Meron din namang yumaman sa Gitnang Silangan, yung mayordoma ng isa sa mga Sheikha (Prinsesa) ng Dubai. At marami naman daw mga kasambahay ang napabuti ang lagay sa ibang bansa.

Pero kung sa nanay mo o kapatid mong babae nangyari ‘yan. Kung may isang daang kasambahay sa gitnang silangan at yung siyam na pu’t siyam ay safe and sound habang yung isang naabuso ay yung nanay mo o kapatid mong babae, papayag ka bang masabihan na one off incident lang iyan?

Social Media

Sa bawat isyung lumalabas, maraming mga henyo ang naglalabasan sa social media. Isa sa mga pinakamatinding opinion na nakita ko ay ‘kung wala daw bang gagawin tungkol dito sa kasong ito si Pres. Duterte. Puro drugs lang daw ba ang aatupagin niya?’ Kayo na ho ang humusga.

Meron pang isang opinyon na, Wag niyong isisi sa pangulo ang pangbabastos ng mga ibang lahi sa mga pinay na andito sa ibang bansa po!!!!! Tingnan ninyo kapag makasuot ng mga damit wagas….Ayan ang isang sinabi noon ng pangulo wag magsuot by damit na halos kita na lahat Lalo na pag lalabas k – clap clap clap. Ang husay ng reasoning.

Kung ako ang tatanungin, hindi pa rin magbabago ang stand ko sa isyu na ito. Tutol ako sa pagpapadala ng mga kababayan para maging DH sa Gitnang Silangan lalo na sa Saudi. Pero dahil ang boses ko ay boses ko lang naman at hindi kumakatawan sa karamihan, wala akong magagawa kundi mag rant dito sa mumunti kong blog.

Ang Problema Kasi…

Bawat pamilyang Pinoy ata ay may kamag-anak na OFW. At kung titingnan ang kasalukuyang henerasyon, halos lahat ng mga kabataan na nasa edad 22 pababa, mga fresh grad, nasa college hanggang elementary ay sinuportahan ng mga magulang o kapatid na OFW. (Grabe, umimbento ng sariling survey).

Ang problema sa henerasyon ito, masyado silang napamper. Lahat ng luho ay naibibigay. Hindi nila kailangan pumila sa school registrar para magpapirma ng promisory note o hindi nila kailangang maglumuhod sa iba’t ibang ahensya para lang mabigyan sila ng iskolarship. Bayad ang tuition on time at malaki ang baon nila dahil kaya naman silang bigyan nung mga sumusuporta. Imported lahat ng gamit at gadget. All the way ang luho.

Isa pang problema sa mga batang ito, porket hindi sila nahirapan sa paghingi sa mga magulang na OFW, akala nila’y hindi rin pinaghirapan ang pagkita sa perang ito. Nagkakaroon sila ng nosyon na madali lang kumita sa ibang bansa kaya’t ang nais nila pagkatapos mag-aral ay mag-abroad din.

Isang babae ang aking nakausap na dalawang buwan pa lamang nangingibang bansa. Gusto na niyang magresign sa kasalukuyang kumpanya at lumipat sa ibang kumpanya.

Ang babaeng ito ay lumaki sa marangyang buhay na ibinigay ng ama nilang seaman, at sa suporta ng kuya nitong OFW.

Nanawagan siya sa akin kung maaari ko daw ba siyang ipasok sa aming kumpanya dahil daw may mga isyu siyang kinakaharap sa kasalukuyan niyang kumpanya.

Sinagot ko siya. Magtiis ka muna diyan dahil sisiguraduhin ko sa iyong kung ano ang naeexperience mo dyan ay maeexperience mo din sa ibang lilipatan mo. Same shit, different place lang ‘yan.

Natawa ako sa sagot niya. Ate, I doubt. Kasi sa **** hotel sa Pinas ay hindi ko naranasan ito.

Sa hotel na sinasabi niya ay isa lamang siyang trainee kaya siguro hindi siya nagkaroon ng kung ano-anong isyu.

Gusto ko sanang maging sarkastiko pero bilang nakatatanda ay naisip kong suportahan na lang siya at imotivate.

Sinabihan ko siyang magtyaga. Believe me, kako, I’m talking about 10 years of experience here. Hindi ko sinabi ‘yan upang magyabang kundi upang malaman niya na alam ko kung ano ang sinasabi ko dahil naranasan ko na rin ang mga nararanasan niya at hindi upang i-down lang siya lalo.

At parang nainis pa siya na imbes na tulungan ko siyang makaalis sa kasalukuyang kumpanya niya ay nakarinig pa siya ng payo na alam kong ayaw niyang marinig.

Hindi ko alam kung ano ba ang ineexpect ng isang taong gustong mag-abroad. Hindi yata malinaw sa marami na nag-aabbroad sila para magtrabaho at hindi para magbakasyon. At kasama sa pagtatrabaho sa ibang bansa ay ang mga isyu sa trabaho at sa personal na buhay at ang hindi madaling pag-aadjust sa kultura ng ibang bansa at ganun din sa mga local na naninirahan doon.

At dahil hindi ko na laam kung ano pa ang sasabihin dahil alam kong naiinis na siya, sinabihan ko na lang na, welcome to the real world!

Si PingPong

Si PingPong, (hindi n’ya tunay na pangalan ‘yan pero ‘yan ang bansag ko sa kan’ya) ay isang kaibigan na madalas ay pinaghuhugutan ko ng lakas at inspirasyon para makabangon muli tuwing ako ay madarapa. Sa totoo lang tuwing may problema ako sa buhay, naiisip ko s’ya. Pag may pinagdadaanan kaming mag-asawa at pag nalulungkot kami, naiisip namin s’ya. Kasi sa dami ng mga isyung hinarap at hinaharap namin tulad na lang ng nabanggit ko sa Karimarimarim kong post last month na mawawalan na ko ng work by the end of May at nung mga recent pangyayari sa buhay ko na dahilan ng pag-wa-walling ko ay wala pa rin sa mga isyung hinaharap ni PingPong.

Si PingPong ay nakilala namin nung 2012. Pinsan n’ya (sa tulong ng local company or sponsor) ang nagprovide ng working o residence visa n’ya rito pero wala siyang permanenteng trabaho. Pinagpapart-time lang s’ya nung pinsan n’ya minsan sa peryahan, minsan as office cleaner, minsan as banquet waiter. At dahil hindi permanente yung trabaho n’ya, bayad lang s’ya ayon sa araw at oras nang trinabaho n’ya. At dahil hindi regular ang kan’yang income, yung kinikita n’ya ay halos pinangkakain n’ya lang at pinambabayad ng upa.

Sinubukan ni PingPong na maghanap ng ibang trabaho at may makukuha na sana siyang disenteng trabaho. Kaso wala yung passport niya dahil na-prenda ng pinsan n’ya sa pinagkakautangan nito. Kaya ayun, hindi na s’ya naantay pa nung kumpanyang kukuha na sana sa kan’ya. Ilang beses na naging ganito ang sitwasyon at kahit anong gawin n’ya ay ayaw ibigay sa kan’ya ang passport n’ya kaya hininto na lang n’ya ang pag-aapply.

Naexpire na lang yung visa ni PingPong ay hindi pa rin binabalik ang passport nito. Lumapit na s’ya sa labor at pinatawag yung sponsor n’ya pero wala pa ring nangyari.

Naisip n’yang magfile ng lost passport sa consulate at nakakuha naman siya ng bagong passport. Gusto na lang sana niyang makauwi kaso lang dahil blangko yung passport n’ya, naisip n’yang baka kwestyonin siya sa immigration at baka imbes na makauwi s’ya ay i-detain pa s’ya. Isa pa pala, kung sakaling makuha n’ya ang passport n’ya sa pinsan n’ya ay matagal nang expired ang residence visa n’ya. Inaalala n’ya kung gaano na kalaki ang fine na babayaran n’ya kung sakaling lalabas s’ya ng bansa. Wala rin siyang pambayad if ever.

At kung noon ay nakakapag part-time pa siya, ngayon ay hindi na dahil bawal na dito magpart time pag wala kang valid ID. Eh expired na rin yung Emirates ID n’ya. Hindi namin alam kung paano pa s’ya nakakadelihensya ng pangkain.

Sinabihan na namin s’yang lumapit sa consulate pero wala pa kaming narinig na update mula kan’ya.

Kung sa mga isyung kinakaharap ko ay nag-wa-walling na ako, baka kung ako ang nasa kalagayan ni PingPong ay naglupasay na’ko.

Anyway, hindi ko muna susundan ng mga OFW at mga walling issues ang post na ito dahil nagiging sobrang bigat na ng dinadala ng blog ko.

Pag-ibig na Tunay

Minsan kahit anong positive ng outlook mo ay mauubusan ka pa rin ng enerhiya dahil sa mga dagok na ibinibigay ng buhay, maliit man ito o malaki.

May mga panahon na ayaw mo pang umuwi kahit pinagtutulakan ka na ng boss mo palabas ng opisina kasi alam mong wala kang dadatnang tao sa bahay at madedepress ka lang pag umuwi ka, sa bahay na puno ng gamit pero walang tao. At pag-uwi mo ay ida-dial mo ang mga numero sa telepono mo pero walang sasagot. Busy silang lahat kung hindi sa trabaho ay sa pagshoshopping.

Ito yung mga panahong titingin ka na lang sa labas ng iyong bintanang mukhang bintana ng selda dahil hindi pinagaksayahan ng enerhiya yung design nung bahay at ang tanging view mo lang ay sandamakmak na bintana ng kabilang residential building na puno ng basahan at damit na mukhang basahang sinampay.

Tapos maalala mo ang commercial ng Boysen Paints at mapapakanta ka ng pintado sa’king puso…pag-ibig na tunay. At mafefeel mo yung feels ni kuyang nasa selda habang nakaupo ka sa kama mo at nakatingin sa apat na sulok ng kwarto pero pag binilang mo talaga, walo pala yung sulok.

At ‘yun yung panahong mapapaiyak ka na lang at maghahanap ka ng taong aalo sa iyo at sobrang mamimiss mo ang nanay mo at hihilingin mong sana ay d’yan lang s’ya sa kabilang kanto nakatira para makatakbo ka kaagad sa kan’ya pero maalala mong buwan o taon pa bago mo s’ya ulit mayayakap.

Sa kakaiyak mo ay maninikip na ang dibdib mo at hindi ka na makakahinga kaya tatayo ka at kukuha ng tissue at sisinga ka.

Pagtapos mong suminga ay luluwag na ang iyong paghinga pero hindi ka pa rin mahihinto sa pagiyak. Ito na. Ito na yung time na malilito ka na kaya kahit may kama at upuan ay dun ka uupo sa sahig. Doon ka sa sulok ng kwarto hahagulgol habang nakaupo sa malamig na sahig. Pero take note: bago yung hagulgol sa sahig scene, nag-walling ka muna.

Dito mo feel na feel na para kang bidang artista na inapi ng husto. Yung tipong pinagsasampal ka ni Jean Garcia o nginudngod ka ni Senyora Santibanez sa putikan.

Pero bandang huli ay sasabihin mo rin sa sarili mo na This too shall pass. Pero itatanong mo rin sa sarili mo kung kelan darating ang panahon na hindi mo na kelangan pang sabihing This too shall pass.

Tapos mas bandang huli pa ay mahihimasmasan ka na matapos mong tawagin ang pangalan ng Dakilang Nasa Itaas.

At pag nahimasmasan ka na ay magpapasalamat ka sa mundo dahil binigyan ka nito ng pagkakataon na makapag-walling.

video: Boysen Paints

Ang Karimarimarim na Kalagayan ng mga OFW na Natatanggal sa Trabaho at Kung Paano Nila Ito Hinaharap

Haba ng title. Pang Thesis no?

Paano ko ba sisimulan ang Thesis kong ito?

Ok, sisimulan ko na lang sa isang babala. Mahaba ito. Kung wapakels ka sa isusulat ko, pwes lumayas ka sa ~~pamamahay~~ blog ko. Pero kung trip mo naman basahin ito, I suggest kumuha ka ng popcorn at softdrinks at irereimburse ko na lang yung pinambili mo niyan pag yumaman nako.

So, ang ~~thesis~~ post na ito ay tungkol sa isang OFW na mawawalan na ng trabaho in four and a half months time. At ang OFW na yun ay walang iba kung hindi ako.

Ako.

Tama. Ako nga. LOL.

Masakit. Mas masakit pa kesa sa panonood ng A Second Chance. Pero hindi naman siya mas sasakit pa kaysa sa pagkakabangga ng hinliliit ng paa mo sa paanan ng lamesa.

Paano ko nga ba talaga ito sisimulan? O baka ang mas tamang tanong ay – Kung paano ba ako magsisimulang muli?

Para sa mga nakilala ko na dito ng personal, hello Jai, wag mag-alala dahil kahit nakakadepress ang mga pangyayari ay hindi naman ako tatalon mula sa ika isandaan at dalawampu’t apat na palapag ng Burj Khalifa. Sayang ang natitira ko pang kaunting kagandahan LOL. (Jai, kelan pa ba mangyayari ang 2nd Dubai Jologs Bloggers Meet Up sa Juice World?)

At The Top — *Hayan nasa 124th floor ako niyan ng Burj Khalifa. Oo, ako nga yan. Pagbigyan niyo na. Minsan ko lang ipapakita sa public ang itsura ko. Di na mauulit ha ha.*

Ayun na nga. Mahirap isipin na mawawalan na ako ng trabaho at mahirap din itong sabihin kaya isusulat ko na lang. Ang totoo ay hindi ko pa to sinasabi kila ermats at erpats kaya wag kayong maingay. Close friends ko pa lang ang nakakaalam at syempre ang hubby ko. At syempre, kayo. LOL. (nakakailang LOL na ko).

Sa siyam na taon kong pamamalagi dito sa Dubai eh limang kumpanya na ang napasukan ko pero ngayon ko lang na experience ang ma-layoff kaya doble ang sakit. Usually, ako ang nagreresign kapag nakakahanap ako ng greener pasteur.

Siguro naman, hindi na lingid sa inyong kaalaman ang recession, hindi lang dito kundi sa iba pang mga bansa. Dami kasing kaganapan eh. Malamang din, hindi lang ako ang OFW na mariringgan niyo ng ganito. Last year pa ay marami ng maliliit na kumpanya ang nagsarado ng kanilang mga pinto, at ngayon kahit malalaking kumpanya ay nagbabawas na din ng tao. May ilang kaibigan na din akong sinabihan na ng mga kumpanya nila kung hanggang kailang na lang sila kayang paswelduhin. Kaya para sa mga nagnanais makipagsapalaran dito sa Dubai, hindi ito ang best time, unless may trabaho na kayo antimano pagdating niyo dito.

Kung naalala niyo ang drama ko tungkol sa napurnada kong Vienna ~~sausage~~ trip, isa na ito sa mga dahilan non. Sayang yung mga trench coat at boots at scarf ko.

Kung napansin niyo din na mula Nobyembre ay panay na ang pagpopost ko at nababanas na kayo sa araw-araw kong pagpopost, may paProject-Project 366 kabalbalan pa akong nalalaman, ito rin ang dahilan non.

Kung akala niyo ay marami lang talaga akong oras para mag post araw-araw, mali iyon. Marami lang akong ninanakaw na oras. Hindi na kasi ako makapagfocus sa ginagawa ko sa office at tinatamad na ako. Sino pa ba ang sisipaging magtrabaho kung alam mong aalisin ka na din diba? Kundangan naman kasi. Four pieces na nga lang kaming staff dito sa Middle East office namin, tsutsugihin pa kami.

Anyway, ayun nga. Kaya nagpopost na lang ako palagi kasi dito lang ako pwedeng magdrama araw-araw na walang maiinis sa’kin at minsan ay may nakakaapreciate pa ng mga madadrama kong sinusulat. O diba? Kesa naman araw-araw akong magdrama sa asawa ko o kaya sa mga friends ko, edi dito na lang. Random lang ang makakabasa.

So ano na nga ba ang gagawin ko? May mga panahong para akong hilong talelong na kahit alam na alam ko kung ano ang dapat na gawin ko ay parang natutulala ako at nagtatanong sa kalawakan kung ano ba ang dapat na gawin ko.

Siyempre kailangan kong maghanap ng trabaho ulit. Ganun naman talaga. Kaso minsan sa kaka emote ko, parang gusto kong umuwi muna at magpahinga. Pero mabilis maubos ang anda pag nasa Pinas ka. At siyempre hindi rin pwedeng ganon. Alangan maging pabigat pa ko kila ermats diba? Sa tanda ko nang ‘to? Ang totoo, 2 months na nga akong di nakakapagpadala kasi maraming mga hindi inaasahang gastos. Buti na lang, yung bunso na lang namin ang nag-aaral at may pinagkukunan din naman sila ermats ng pangsuporta sa daily gastos nila at may trabaho na rin naman ang dalawang kapatid kong matitinding gin-geener. Kailangan talagang isingit to? Syempre ha ha. Hindi kumpletos rekados ang buhay ng mga OFW kung walang ganyang drama LOL.

So, ayun lesson learned. (1) Walang permanente. (2) Wag kampante. (3) Wag maarte.

At ngayon, imbes na nag-aapply ako ay papost-post pa ako dito. Pero who knows? Baka may isang mambabasa dito na mayaman. Kunin niyo na kong Virtual Personal Julalay niyo kaso ay di ko kayo maipagtitimpla ng kape online. Mura lang po ang serbisyo ko. O kaya baka nga merong gustong magpagawa ng thesis o case study tungkol sa mga OFW na tulad ko aba, chance na ito. Joke.

Pero ‘yon. Kidding aside, pasensya na kung araw-araw akong nagpopost. Just ignore kung nagsasawa ka na. Pasensya na at kailangan ko lang talaga. Hindi pa pala ganon katibay ang baga ko eh.

At kung nabasa mo pa ito hanggang dito sa kadulu-duluhang drama, salamat. At kung gumastos ka for popcorn and softdrinks, irereimburse ko talaga ‘yan pag yumaman ako. 😛

And, ayun, hindi ko ugaling sabihin ito pero, bahala na si Batman.

Dear VP Binay

Dear VP Binay,

Nagpapasalamat po kaming mga OFWs sa UAE sa inyong pagdalaw dito at pakikipagkamay kay Shaikh Mohammed at sa pagdalaw sa ating mga distressed Filipinas being temporarily sheltered at the Philippine Embassy sa Abu Dhabi.

*VP Binay with the distressed Filipinas sheltered in the Philippine Embassy*

Salamat at naisip niyong dayuhin kami dito. Malaking bagay sa amin ang malaman na may mga tao sa gobyerno na concerned pala sa amin.

Salamat sa pagdalaw na walang halong pangangampanya para sa inyong kandidatura sa pagka Pangulo ng Pilipinas sa darating na eleksyon.

Balita ko rin po ay aattend kayo ng mass wedding bukas at makikipagkita sa mga magulang at estudyante ng Far Eastern Private School dito.

Sadyang napakapalad naman po ng mga makakadaupang palad ninyo.

Sana rin po bago matapos ang inyong tatlong araw na pagdalaw ay marami pa kayong mga makadaupang palad para malaman niyo pa ang mga pang araw-araw na isyu na hinaharap ng ating mga kababayan sa UAE.

Sana po ay may makasalubong kayong kababayan na hindi maganda ang napasukang kumpanya dito, to think na pinadala sila ng isang agency natin sa Pinas sa kumpanyang ito. Gaya po ng sinabi niyo sa linyang ito “by coming up with programmes that would best serve your needs” sana ay isa ito sa mga isyung maaddress ninyo. Yun bang sana, yung mga agency sa Pilipinas ay huwag magpapaalis ng mga kababayan natin kung hindi nila alam ang background ng kumpanya sa UAE. Ang lumalabas po kasi eh, padala sila ng padala ng mga kababayan natin dito, minsan nababago yung kontrata pagdating dito at hindi ibinibigay yung tulad nung pinirmahan nila sa Pinas pero wala silang magawa dahil nandito na sila at hawak ng mga amo nila ang kanilang mga pasaporte. Alam niyo ho ba yung pakiramdam ng napasubo ka na lang dahil hindi ka na makaatras dahil nandito ka na at kailangan mong tapusin ang kontrata ng labag sa loob mo dahil hindi ka makauwi at hawak ng employer mo yung pasaporte? Para rin ho silang naka detain ano? Kulang na lang ay rehas.

Sana ho mas maging transparent yung mga programa para sa mga tulad namin kasi wala po akong masyadong naririnig kungdi ang programang kailangan naming magbayad buwan-buwan sa, PAG-IBIG ba yon? Para ho bandang huli ay maaari kaming makautang. Pasensya na ho dahil hindi ko ‘yan naiintindihan masyado. Ang siste, nagbabayad na lang ako ng mga dapat bayaran bago umuwi ng Pinas kapag magbabakasyon ako para lang walang rason ang immigration sa Pinas na harangin ako pag pabalik na ako ng UAE. Nakakapobya po kasi sa airport natin eh. Kung pwede lang maging imbisibol ka. Para kasing pag na tiyempuhan ka ng mga scammers, wala ka ng kawala. Nakakatrauma kaya.

Sana rin po pala ay narinig niyo yung pagtrato sa mga Pilipino dito. Nabasa niyo po kaya yung artikulo sa Inquirer na hindi daw tinatanggap ng mga landlord ang mga Pinoy na tenant dahil daw po sa amoy ng Tuyo? Naku, yung totoo po ay hindi naman talaga dahil sa tuyo ‘yan. Mas mabaho pa nga po ang pagkain nila. Nakaamoy na ba kayo ng Masala? Ang totoo ho niyan, ayaw nilang magpaupa ng mga Pinoy dahil laging over crowded. Hindi ko naman nilalahat pero marami talagang ganiyan. Sa isang apartment ay halos dalawampu ang nakatira. Para po bang medyo squatters na nga minsan ang dating.

Ang problema ho kasi VP Binay, hindi naman sapat ang sweldo ng ating mga kababayan para makaupa ng disenteng bahay kaya kahit siksikang bedspace ay pinapatos na nila. Kahit kasama na nila ang mga ipis at surot ay hindi na nila pinapansin basta lang makatipid.

Eh Sir, paano naman po mabubuhay ng disente ang mga kababayan natin. Maliit na ang sweldo ay patuloy pa ang pagtaas ng cost of living dito. Biruin niyo, nababalitaan pang magkakaroon na daw ng VAT?

Isa pa, laging hindi pantay ang pagtingin sa aming mga Pilipino dito. Kahit parehas ang trabaho, basta Pinoy laging mas mababa ang sweldo kahit kami naman lagi ang mas tinatagtag nila sa trabaho.

Unfair salary — *fair ba ito? Isa itong job advertisement sa isa sa mga job sites. Pag Pinoy 2,300, pag European 5,000.*

Minsan tuloy paraang ang sarap na lang umuwi sa Pilipinas kasama ang mga mahal namin sa buhay. Kaso lang parang isang horror story kapag inisip mo ang hirap ng paghahanap ng trabaho sa atin, ang walang kasiguraduhan kapag nagtayo ka ng negosyo, ang kawalan ng safety, at ang lumalang sistema ng LRT.

Siya nga po pala, timing ang pagdalaw niyo. Kakatapos lang ng concert ni Alden ah. Balita ko’y siya ang napipisil niyong gumanap sa inyong biopic ba iyon?

Timing din ho kayo sa ganda ng panahon sa UAE ngayon. Natyempuhan niyo hong winter at maulan-ulan. Sana ho ay subukan niyo ding dumalaw kapag summer. Kapag po nasa 45 to 50 degress celsius ang temperatura. Yung pong paglabas ko pa lang ng bahay ay parang nablow dry agad yung buhok ko? As in yung tutong na tutong po yung kinky kong buhok? At yung halos masunog na po yung swelas ko pag inapak ko sa kalsada? At yung pong para akong nakasalang lagi sa isang malaking pugon? Sana po subukan niyo din para ma-feel niyo talaga ang Middle East. Pero sana pag nainitan kayo ng konti at makatikim din ng sunburn, sana ay wag kayong gumaya kay Kris at sabihing Quits na tayo.

Mr. Vice President, muli kami ay nagpapasalamat at aabangan namin kung ano man iyang mga programa niyo para sa mga OFW na katulad ko. Kung in-place na iyang mga programa ninyo at hindi ko lang alam, pagpasensyahan niyo na ang aking kamangmangan.

Patuloy ho kaming umaasa kahit minsan ay nauubusan na kami ng aasahan pa. Pero wala ho kaming ibang ninanasa kung di ang balang araw ay makauwi na din sa Pilipinas nang hindi kinakailangang umalis pang muli. Hindi naman namin kayo sinisisi kung bakit hindi kami makauwi. Kasalanan din naman namin kung bakit hindi kami makauwi. Hindi kami masyadong financially literate. Balita ko ay nauuso na yung mga katagang financial freedom. Maganda ho iyan ano? Kaso ano ba iyan? Investment? Pero kahit pa yata i-orient niyo kami sa mga ganyan, wala din naman kaming magagawa dahil wala kaming pang-invest dahil hindi naman po basta OFW eh mayaman agad. Marami hong kahit maliit lang ang kita dito, hindi na lang umuuwi dahil kahit papaano may naibubulsang pera kada katapusan. Lesser evil kumbaga kaysa makipag-sapalaran sa Pilipinas.

Hanggang dito na lang po dahil mahaba na. Pero yung totoo ay mas mahaba pa sana ito kaso baka hindi niyo na basahin.

Patuloy na umaasa,

Isang Hamak na OFW

Umagang Kay Ganda

Matapos ng kaunting pag-ulan kahapon dito sa Dubai ay napakaganda naman ng araw ngayon.

Iyan po ang ulat panahon. Feeling ko tuloy isa akong weather newscaster sa ginagawa kong ito. he he

Wala lang, anlaki kasi ng pinagkaiba ng ulap kahapon sa ulap ngayon. Sobrang clear ng langit. Well, ganun naman talaga pagkatapos ng ulan diba? Nahahawi lahat ng dumi sa hangin, lahat ng buhangin sa hangin at nagiging maaliwalas ang lahat.

Parang pagtapos mong umiyak, bukod sa nalilinis na ang dumi sa iyong mga mata at bahagyang nalilinis din lahat ng dilim na nasa iyong puso.

At dahil diyan, ito naman ang theme song para sa araw na ito, ang Umagang Kay Ganda ni Bamboo dahil hindi pwede ang Somewhere Over the Rainbow dahil wala akong nakitang Rainbow.

Gumising na (gumising na)
Araw ng pag-asa’y narito na
Dumating din, haharapin natin

*ang video ay pag-aari ni GaiusICaesar

Why Does It Always Rain on Me

Rain rain don’t go away!

Excited lahat ng tao sa UAE.

Ito (yata) ang unang ulan sa taong ito. Hindi ko lang sigurado kung natural ito o kung nag cloud seeding sila kahapon.

Nakakamiss tuloy ang tuyo at sinigang pag ganitong panahon.

Burj Khalifa — *Ito ang view namin sa opisina, hindi masyadong kita ang napakahinang patak ng ulan pero kitang basa ang kalsada at maulap at madilim.*

Sabi sa akin ni Ermats, lagi daw akong nagdadala ng ulan. Wala naman akong balat sa ***.

Nung unang beses akong umuwi ng Pinas matapos ang tatlong taon kong pagtatrabaho sa Dubai ay sinalubong ako ng Ondoy. At dahil daw matagal akong nawala, sobra-sobra ang pagsalubong sa akin ng ulan. Namiss daw ako.

Nitong huling uwi ko naman nung September ay sinalubong ako ng bagyong si Jenny (Jenny ata ang name?) sa airport pa lang.

Nung bumisita naman ako sa Tagaytay para makita ang Taal ay inulan na naman ako at di ko nakita (perstaym ko sanang makakakita ng bulkan ha ha) dahil sa kapal ng hamog. At dahil umuulan nung araw na iyon, kinancel namin yung dapat na swimming sa Batangas kinabukasan. Imbes tuloy mag oovernight kami sa Tagaytay ay umuwi na lang kami. Ang pinakamasaklap, nung umalis AKO sa Tagaytay, nawala yung ulan.

Nung pumunta kami ni Ermats sa QC para maglakad ng papeles, inulan kami. Nung nagpunta kami SM North, inulan na naman kami. Parang grabe naman sakin ang kalikasan. 2 weeks na nga lang ako sa Pilipinas, hindi pa ako pinatawad.

Noong maliit pa ako, minsan na nga lang kami pupunta sa Fiesta Carnival o kaya sa Luneta, inuulan pa din kami.

Pag may mga interview ako noon, inuulan din ako.

Minsan gusto ko na maniwala na ako nga ang nagdadala ng ulan pero pinipilit kong isipin na coincidence lang ang lahat.

Kaya ayun, ginawa ko na tuloy theme song ang Why Does it Always Rain on Me kasi hindi naman pwedeng It’s Raining Men.

I can’t sleep tonight
Everybody saying everything’s alright
Still I can’t close my eyes
I’m seeing a tunnel at the end of all these lights
Sunny days
Where have you gone?
I get the strangest feeling you belong

* video from Travis’ youtube page

* Yung quoted na linya ng kanta ay bagay na bagay sa kasalukuyang sitwasyon ng nag-eemote na may akda 😛

***

Edited.

Binasa ko ulit ang post at napagtantong sabog yata ako habang nagsusulat dahil walang koneksyon ang ulan sa Dubai at ang pagdadala ko ng ulan sa Pinas.