Hinahanap hanap kita Manila

Pinakamahirap na parte para sa mga OFW na nagbabakasyon sa Pinas ay yung araw na kailangan na naman nilang mag-impake ulit at lumipad papunta sa bansa kung saan sila nagtatrabaho. Yung alam nilang kapalit ng ilang linggo nilang kasiyahang kasama ang kanilang pamilya ay ilang taon na namang pangingibang bayan.

Free as a bird
nakakamiss na view mula sa aming bintana

Pag may nakikita akong umiiyak sa airport habang nagpapaalam sa pamilya nila, sinasabi ko “ay mga baguhan pa ‘yan.”

Ang yabang ko porke’t di na ko umiiyak pag nagpapaalamanan na sa airport.

Pero kahit pala inugat na ako sa ibang bansa ay tinatablan pa rin ako ng lungkot. Tinablan ako nitong nakaraan lang.

Nalungkot ako nung nakita ko yung mukha ni ermats nung nagpaalam na ako eh. Nalungkot ako nung nakita kong nalungkot siya. Nalungkot ako nung mapansin kong malaki ang itinanda niya. Nalungkot ako kasi tumanda ako at tumanda siya na magkahiwalay kami. Nalungkot ako kasi iilang beses lang kaming nagkita sa loob ng siyam na taon at mas matagal ko pa nakakasama yung mga taong hindi ko naman kaano-ano kaysa sa sarili kong pamilya.

MIA Terminal 3
mga naghihintay. may naiinip, may nalulungkot

So ayun, nung sleep mode na ang lahat sa eroplano ay saka ko na pinatulo ang pailan-ilang luhang kaytagal kong pinigilan.

Di naman ako masyadong madrama eh. Kaso pag pinigilan ang pagluha eh sobrang bigat. Kaya dapat hayaan na lang ding umagos paminsan-minsan.

Sunset
sunset sa Manila

*Pinipilit kong wag na isipin eh para di na malungkot. Kaso tinablan pa rin. Tinatablan pa rin.

Author: aysabaw

Aysa is a stubborn island girl, drinking more than 3 cups of coffee a day, swimming with the reef sharks, turtles and parrot fishes almost everyday. If she is not reading her books, writing something comical, leaving rubbish comments on your posts or strumming her guitar, then she's up to some mischief.

12 thoughts on “Hinahanap hanap kita Manila”

  3. Kahit gaano na katagal ang paninirahan sa ibang bansa, masaya pa rin bumalik sa lupang sinilangan. At mabigat pa rin sa dibdib kapag panahon ng lumisan. Lalo na kapag tumatanda na ang iyong mga magulang, dahil sumasagi sa iyong isip na marahil ito na ang huli ninyong pagsasama. Hugot lang ito sa aking sariling karanasan.

    Liked by 1 person

    Reply

I'd love to hear from you!

Fill in your details below or click an icon to log in:

Gravatar
WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out /  Change )

Google photo

You are commenting using your Google account. ( Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out /  Change )

Cancel

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.