Biyaheng Cubao

“Cubao! Cubao!” ang sigaw ko sabay kampay ng kamay at tungo ng ulo ko para makumbinsi ang mga pasahero na sumakay.

“Lakasan mo kasi. Paano ka maririnig ang hina ng sigaw mo?”ย pasigaw naย sabi ng tatay ko.

“Cubao! Ale, tatlo pa ‘yan sa loob!” Pilit kong nilakasan pa ang matinis kong boses.

“Bakit ho ba kasi hindi si JunJun ang nagkokonduktor dito tay?” naiinis na tanong ko.

“Maraming sabit ang hindi nagbabayad kapag siya ang nakaupo diyan. Bakit ba? Ikaw ba ay nahihiya? Marangal ang ginagawa nati’t hindi ka nagnanakaw!” sabi ni tatay na kahit malakas na ang boses ay natatabunan pa din ng kalabog ng mga remix na tugtog sa malalaking speakers.

Nahihiya ako ย dahil babae ako at walang masyadong babaeng nagkokonduktor maliban na lang kung sila’y asawa nung drayber.

Paano pa’t nakikita ko ang ย mga kaklase ko nung hayskul na ย kolehiyo na rin atย nagsisibyahe papuntang Cubao para pumasok sa unibersidad. Madalang ko lang naman gawin ito sa loob ng isang linggo, kapag ako’y walang pasok pero natataon pa yata na kung kailan ako nagkokonduktor ay saka naman naglalabasan ang aking mga kakilala.

‘Hindi ba dapat ako ang nagsasaing at naglilinis sa bahay at si JunJun ang nandito’t bumibyahe?’ naiinis naย tanong ko sa sarili ko.

Habang ang aking mga kaibigang babae ay nasa bahay, nag-aaral, nanonood ng telebisyon, o nagluluto, ako’y pari-t parito sa Montalban at Cubao.

Habang ang kanilang mukha’y presko at namumuti sa pulbo, ang aki’y nangingintab sa mantika.

Habang ang kanilang ย mababangong panyong bulaklakin ay pinantatakip sa ilong para hindi makasinghot ng alikabok, ang bimpo kong nangingitim sa usok at alikabok ay nakasampay sa aking leeg na maya’t-maya’y pinampapahid sa pawis sa noo.

Habang binababad nila ang kanilang buhok sa coconut oil para ito’y kuminis, naninigas at nagkikinky lalo ang aking buhok na natutustaย sa init ng araw.

Habang sila’y nagsasara lang ng bintana ng bahay kapag biglang bumuhos ang ulan, ako’y nagbababa ng trapal para pasahero’y di mabasa.

Habang sila’y nangingilag sa mga lalakeng hindi kakilala, ako nama’y naninita “Hoy kuya, malapit na sa Cubao. Hindi ka pa nagbabayad! Yung mga natutulog ho diyan pakiabot na lang ang bayad!”

Habang kanilang pinahahaba at pinapakintab ang kanilang mga kuko, ang aki’y nangingitim sa maghapong pagkababad sa alikabok at paghawak ng barya.

Sa pagsapi’t ng gabi sila’y nangakaupo sa sala, mata’y nakatutok sa TV, electric fan ay nakatutok sa kanilang preskong pagmumukha, umiinom ng softdrinks matapos ang hapunan, ako nama’y pata sa maghapong biyahe, sa pagkababad sa init, pawis at alikabok, naghihintay na matapos hugasan ang dyip ng mga boy sa carwash bago pa makauwi at makapaghapunan, nagbibilang ng barya at papel na nakalagay sa kahoy na perahan.

Ngunit sa bawat kalansing ng baryang naririnig ay nagagalak ang aking puso at bahagyang nahuhupa ang pagod at naunang hiya. Bawat kalansing ay katumbas ng ulam at bigas para sa kinabukasan. Bawat kalansing ay katumbas ng matrikula at baon para sa aking kinabukasan.

Sa bawat ikot pa-Cubao at pabalik ay kapiling ko ang mga himig ni Gloc, ย Chito, Ely at Dong. Kaagapay ko ang kanilang mga liriko sa maghapong pagpaparoo’t-parito.

Minsang puno na ang dyip, dire-diretso ang aming takbo at tulog ang mga pasahero ay nakaramdam ako ng kakaibang lungkot habang naririnig ang awit ni Dong, sabay bahagyang hinahampas ng hangin ang aking mukhang nakadungaw sa bintana’t nakatanaw sa side mirror ng dyip. Patuloy ang laboy, walang iisipin, kailangang magsaya, kailangang magpahangin.

Sumagi sa isip ko ang mga tanong na, ‘bakit ganito ang takbo buhay ko? Hanggang dito na lang ba ako?ย Bakit ganito ang buhay natin? Bakit hindi lahat pare-pareho?’

“Cubao! Cubao!” sabi ng konduktor sa mga pasahero. “Cubao! Ale, tatlo pa ‘yan sa loob!” sigaw ng konduktor sabay kampay ng kamay at tungo ng kaniyang ulo. Ang kaniyang bimpo ay nakasampay sa leeg.

“Hoy miss kung saan ka man pupunta sumakay ka na!” ang sigaw ng konduktor sa akin sabay ngiti. Ilang taon ang nakalipas bago kami muling nagkita at bagama’t hindi na niya maalala ang aking pangalan, ako’y kaniyang namumukhaan.

Sumakay ako sa dyip at dun naupo ย sa may bandang likod ng upuan ng konduktor at nangamusta.

“Eto ganun pa rin,” sagot niya.

“Ikaw, sa’n ka ba pupunta? Cubao ba?” usisa niya.

“Hindi diyan lang ako sa may kabilang kanto,” sagot ko sa kaniya. Napangiti ako sa pamilyar na tugtog, sa pamilyar na senaryo, sa pamilyar na amoy ng usok ng tambutso, sa pamilyar na pakiramdam na ako lang ang makakaalam.

Sinilip niya ako sa rear view mirror at bagaman mata niya lang ang nakita ko at nakatakip ang kaniyang bimpo sa ilong at bibig ay naaninag kong siya ay nakangiti.

“Long time no see ah. Ang layo na ata ng narating mo.”

30 responses to “Biyaheng Cubao”

    1. he he…hello Doc! di ka pa nagbabayad ๐Ÿ˜›

      Liked by 1 person

      1. May loyalty card ako sa Bus company eh. ๐Ÿ˜‰

        Liked by 1 person

  1. well, did you get a free ride? hataw ang post mo. i-translate mo sa english and then submit it PDI.

    Liked by 1 person

    1. ha ha ha…ako po yung konduktor kaya libre sakay ako he he

      Like

      1. i mean towards the end of your story. nung bumalik ka. ๐Ÿ™‚

        Liked by 1 person

        1. ah he he opo syempre libre ha ha

          Liked by 1 person

    2. Salamat nga po pala sa pagbabasa ๐Ÿ™‚

      Like

  2. Habang binabasa ko ‘to, nagbaback ground music yung Esem ng Yano sa Isip ko. Partikular yung linya na:” Nakakainis ang ganitong buhaaaaay!”.
    Pero ang saya rin ng pakiramdam nung mabasa ko yung dulo. Para akong nakisakay sa jeep ng buhay ni Ateng Kundoktora No More. ๐Ÿ™‚

    Liked by 2 people

    1. hehehe salamat sa iyong pagsakay sa aking minsang nakakainis na buhay ๐Ÿ™‚

      Like

  3. Haaay… Ang ganda ng jeep mo, ate. :))
    Aabangan ko na lagi ang jeep na to.

    Liked by 1 person

    1. huy salamat talaga ha

      Like

  4. Napakagandang istorya. “Hetong bayad ko, isang Cubao, kasasakay lang, pakiabot na nga lang po.”

    Liked by 1 person

    1. hehe…salamat po sa matiyagang pagbabasa ๐Ÿ™‚

      Like

  5. bumabanking din ba yung jeep na biyaheng montalban? Hihi ๐Ÿ˜€

    Liked by 1 person

    1. Naman..patok yan eh. Yung may tugs tugs tugs.

      Liked by 1 person

      1. Haha! yung dalawang side ng gulong ng jeep e nakaangat na.. makabanking lang. LOL

        Like

        1. alam na alam yan ng mga taga main ha ha

          Like

          1. Namiss mo ba? Haha

            Liked by 1 person

          2. ha ha ha. oo naman. yung Tungaw days, kung inabot mo yung Tungaw na hindi pa lasog lasog sa kakasemplang ha ha

            pero dahil wala kami sa Main, mas madalas ay mga byaheng DIVI ang sinasakyan namin pa Hasmin eh huhu

            Like

          3. walang Tungaw pa DV? hahah

            Liked by 1 person

          4. wala. Maria Clara lang eh. yung stainless? ha ha

            Like

  6. angmamangenhinyero Avatar
    angmamangenhinyero

    ganda nitong kwento mo brad ang galing ng pagkakasulat. feeling mo lang brad wala kang talent pero results say otherwise. di ako nang-aaway dito ha hehehehehe

    astig ka brad

    Liked by 1 person

    1. Hahahaha salamat brad malapit sa puso ko itong kwentong ito hahahaha palibhasa totoo ๐Ÿ˜‚๐Ÿ˜‚๐Ÿ˜‚๐Ÿ˜‚

      Liked by 1 person

  7. […] If by any chance you have also read Biyaheng Cubao, you might be wondering howย colorful my younger life […]

    Like

  8. […] Kahabaan ng Aurora Boulevard and Biyaheng Cubao are my most favorite posts because they are both like memoirs. Reading them brings back a lot of […]

    Like

  9. Actual topic,

    Like

I’d love to hear from you!

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

%d bloggers like this: