Ako ay mamamaalam na sa iyo. Alam ko na malaki ang naitulong mo sa akin. Tahimik mong pinakinggan ang aking mga hinaing. Sinalo mo ang mga patak ng luha na halos sa araw araw na pagbuhos ay hindi na naubos. Itinago mo ang mga mapapait na lihim ng nakaraang pag-ibig. Inakala kong kapag itinago kita, balang araw ay mababasa kita at pagtatawanan ko na lang ang iyong mga nilalaman. Nangyari nga iyon. Muli kitang nabasa. Matapos ang ilang taon mong pananahimik sa loob ng kahon ng mga libro, muli kitang nabuklat. Nakakatawa ang aking katangahan. Nakalimutan ko na nga iyon, halos lahat ng iyon. Pero dahil muli kong nabasa, muling nanariwa ang sugat na matagal nang naghilom. Oh baka akala ko ay naghilom na.
Kailangan ko nang mamaalam. Salamat muli sa lahat lahat. Salamat sa pakikiramay sa akin noong panahong ikaw lang ang tangi kong kausap. Salamat sa pakikinig.
Isa ka na lang parte ng nakaraan, kaya’t hanggang dito na lang.
—-
Isang awitin para sa iyo.
hello, aysa… para sa music po ang like. ambivalent me about the narrative, kapatid. di ko ma-sense kung sa kwaderno, sa kwarto o sa pag-ibig namamaalam, ahihi, pasensya naman. ^^
gusto ko ang kanta… naku, kailangan ko na ring maglinis ng kwarto – maalikabok, maraming nakatagong sentimyento at patung-patong ang libro, ahaha.
hope things are better, your side of town. happy weekend, kapatid 🙂
LikeLike
tahahahha…ako lang talaga nakaintindi nyan Ate San…hihihihi
LikeLike
hihihi… basta, better lagi mag-alis ng cobwebs, haha. 😉
LikeLike
naku ingatan mo ang kwaderno mo, mahirap mawalan nito, nakakalungkot minsan. 🙂
LikeLike
naku Cup, kinailangan ko na syang itapon…-_-….
may isusulat ako…ulit….patungkol sa kwaderno….
🙂
LikeLike
naalala ko yung isa kong paskil sa handog na himig mo, hihi, “ang hinaing ng kwarto ni manong orly”.
LikeLike